Afgelopen maand heb ik de kinderen uit ons adoptieproject weer bezocht.
Van maart tot en met half oktober waren de scholen gesloten vanwege Covid. Gelukkig mochten de leerlingen van groep 9 wel examen doen zodat deze konden doorstromen naar Secondary onderwijs.
De andere leerlingen zijn nu druk bezig met een inhaalslag. Klassen zijn gehalveerd, scholen zijn nu ook open op zaterdag en de kerstvakantie is teruggebracht naar een paar dagen.
Alle kinderen die ik op de foto heb kunnen zetten zijn bevorderd naar de volgende klas.
Van het sponsorgeld kunnen de kinderen weer een jaar naar school. Ze krijgen twee uniformen, badges voor op de uniformen, een PET-shirt, een stapel lege schriften, potloden, gum, een setbox voor de wiskundelessen, tekenboeken. De bovenbouw (grade 8 en 9) krijgen daarvoor ook de studieboeken die ze nodig hebben om thuis te werken. Voor alle leerlingen geldt dat de fees voor de examens betaald worden. Daarnaast kunnen onze leerlingen en hun families terecht voor medische hulp in ons Health Center. Op deze pagina vind u meer informatie over de gesponsorde kinderen.
Ons Kinderadoptieproject loopt al heel wat jaar. Sinds een aantal jaar ben ik degene die ze op de foto zet en ik heb nu al een hele lichting hun diploma zien halen. Gelukkig zijn veel sponsorouders overgestapt op een nieuwe jongere leerling zodat het project door kan blijven lopen. Al onze kinderen komen uit een situatie waarbij het niet vanzelfsprekend is dat ouders deze kosten kunnen betalen. Sommige van onze kinderen missen een vader of beide ouders. Daarnaast zijn ze trots als ze op de foto mogen en ze weten dat er aan de andere kant van de wereld iemand is die zich hun lot aantrekt.
Afgelopen weekend ben ik weer teruggekomen uit Gambia. Ik heb een hele fijne tijd gehad. Wat had ik de kinderen gemist!!! De scholen waren 8 maanden gesloten. Weliswaar hebben ze soms thuis les gehad, maar dat is toch anders.
Toen de kinderen me voor het eerst weer zagen maakten ze meteen het gebaar voor “zwemmen”. Oké, zo zien ze me dus. Als een soort suikertante, die komt voor de leuke uitjes. Maar ik moet eerlijk zijn: zo een uitje is ook echt iets geweldigs. Snel bedacht ik me dat het nu op het strand rustig is zonder toeristen. Dus, ja waarom niet?
Na twee weken les zat iedereen weer in het goede ritme. De jongere kinderen kunnen nu het alfabet en de getallen tot en met 20 gebaren en schrijven. Ze werken nu zelfstandig met de rekenwonderdozen. De oudere kinderen kunnen nu rekenen en de eerste woorden schrijven. Op de woensdag werkt de laatste groep nog steeds in het skillcenter. Het bed en de kast zijn af.
Wat ik zelf het allerbelangrijkste vind is dat de kinderen zich binnen onze omgeving veilig voelen. Iedereen heeft zijn eigen plek. Oud helpt jong. Maar oud corrigeert ook jong. Het voelt aan als één grote familie.
En de afsluiting was het stranduitje. Dit keer durfden alle kinderen het water in. Ook de zes kinderen, die er het afgelopen jaar bijgekomen zijn. Genieten!
In maart 2021 hoop ik weer te gaan. Dan staat op de agenda het aannemen van een extra leraar. En het maken van een groot houten speelhuis tijdens de lessen in het skillcenter.
Sponsoren, hartelijk dank! Jullie bijdrage zorgt ervoor dat deze kinderen een toekomst hebben.
Na bijna 8 maanden weer terug in Gambia. Fijn om hier weer te zijn en om iedereen te ontmoeten. Het voelt vreemd aan om na de hectiek rondom corona in een land te zijn waar het lijkt of er niets aan de hand is.
Ik loop soms als enige met een mondkapje en word lacherig nagekeken. Je merkt hoe je leven in Nederland veranderd is en ook wat je gemist hebt: de omhelzing, de uitgestoken hand en het gezellig bij elkaar zijn. Maar ik hou me toch maar aan de Nederlandse regels.
Op school was het fijn. Verbazingwekkend dat de kinderen binnen twee weken weer alles opgepikt hebben. De kinderen maakten het gebaar voor zwemmen. Ze associëren mijn komst dus blijkbaar met het jaarlijkse uitje naar het strand. Dus misschien valt dat in deze periode te regelen.
Verder is de eerste stap gezet naar de poultryfarm. Hiermee willen we proberen om een deel van het project financieel onafhankelijk te maken. Een goede verstandhouding tussen Nederlandse en Gambiaanse partners is daarvoor een vereiste. Dus ik was erg blij met een hele positieve meeting.
Gambia is één van de armste landen van Afrika. Met onder andere een ziekenhuis en scholen maakt de stichting Care Foundation The Gambia (CFTG) gezondheidszorg en onderwijs mogelijk voor de bewoners van het dorp Jiboro en de wijde omgeving.
“Je merkt dat je daar nodig bent,” zegt voorzitter Mirjam Abbes (60) uit Lelystad. De Ontmoetingskerk (foto) ondersteunt het project in Gambia onder meer bij het opzetten van een kippenboerderij.
Mirjam vertelt: “Jainaba is een doof meisje. Op de school voor dove en verstandelijk gehandicapte kinderen die ik heb opgezet, leerde zij gebarentaal. Maar ze durfde niet zoveel. Later kwam ik haar in het dorp tegen. Toen ze begon te gebaren, werd ze heel hard uitgelachen. Ik dacht: zo werkt het dus. Het was daar ondenkbaar dat deze kinderen iets kunnen bereiken. Nu, een paar jaar later, is Jainaba enorm gegroeid en heeft ze veel meer zelfvertrouwen. Ouders zien dat ook. De school krijgt nu veel meer aanmeldingen. De kracht zit vooral in de allereerste acceptatie.”
In ontwikkeling
De stichting CFTG bestaat inmiddels twintig jaar en zette een ziekenhuis, vrouwentuin en diverse scholen op. “Gambia is nog erg in ontwikkeling,” schetst Mirjam de situatie in het land aan de Afrikaanse westkust. “Het was vroeger een kolonie die door de Engelsen berooid is achtergelaten. Een dictator heeft het land later ongeveer twintig jaar ontzettend klein gehouden en is nu pas drie jaar weg. Educatie is heel belangrijk om het land uit de armoede te halen.”
Heel saamhorig
Jaarlijks verblijft Mirjam zo’n vier keer zes weken in Gambia. Al acht jaar is ze werkzaam voor de stichting, sinds 2019 als voorzitter. “In 2004 kwam ik voor het eerst in Gambia met een buurvrouw die daar als programmamaakster heen moest. Daarna ging ik er met mijn dochter elk jaar een week heen, ons moeder-dochteruitje,” blikt Mirjam terug. “De mensen zijn zó vriendelijk, gastvrij en heel saamhorig. Ik ben er ontzettend gelukkig, dat voel ik elke dag. Ik heb nooit beseft dat werk zo gelukkig kan maken.”
Stichting
Opnieuw via haar buurvrouw kwam ze in 2012 in contact met de toenmalige voorzitter Ineke de Rijk van de stichting CFTG. “Ik wilde wel een tijdje in Gambia werken en dat kon op de nursery school (kleuterschool),” aldus Mirjam. Het beviel goed en ze bleef werkzaam voor de stichting. Ze is net als haar echtgenoot docent op ISG Arcus in Lelystad, maar in goed overleg heeft ze die baan in 2015 voor een groot deel opgezegd.
Personeelskosten ziekenhuis
De stichting is voor haar werk afhankelijk van financiële steun en die is steeds lastiger te krijgen. Dat geldt niet zozeer voor de school voor dove en verstandelijk gehandicapte kinderen. Alle ruim twintig leerlingen hebben een vaste sponsor. “Die mensen zijn bijna allemaal een keer in Gambia geweest om ‘hun’ kind te ontmoeten en krijgen ook geregeld foto’s, verslagen en filmpjes van mij,” vertelt Mirjam. Zij merkt echter dat de financiering van de personeelskosten van het ziekenhuis (artsen, verplegers, schoonmakers) steeds moeilijker rond te krijgen is.
Kippenboerderij
Daarom wil de stichting zo snel mogelijk een kippenboerderij opzetten. “Met een deel van de opbrengst uit de verkoop van kippen en eieren kunnen we dan de salarissen betalen,” legt Mirjam uit. Zij gelooft heel erg in dit project, omdat het deels ook de verantwoordelijkheid terug legt bij de Gambianen zelf. “Zolang wij alles daarheen brengen, creëren we een ‘lui volk’. Ze hoeven zelf niet veel te doen. In plaats hen altijd vis te blijven geven, geven we hen nu een hengel zodat ze zelf kunnen vissen.”
Over tien jaar heel anders
Er zijn momenteel zo’n 350 Nederlandse stichtingen in Gambia actief, maar Mirjam ziet in het land ook een generatie ontstaan die zelf stichtingen opzet. “Ik denk dat het er over tien jaar heel anders uit zal zien en dan is het goed om ons terug te trekken. Maar nu nog niet. Alles is stuk. Mensen hebben niks en kinderen moeten betalen om naar school te kunnen. Dat geld is er niet. Je merkt dat je daar nodig bent,” besluit ze.
Ondersteuning
De Ontmoetingskerk heeft besloten het project in Gambia drie jaar te ondersteunen. Dat gebeurt via collectes, maar ook zijn kinderen aan het sparen voor kippen. Bij wijze van aftrap verzorgde Mirjam Abbes een presentatie over het project in de kerkdienst van 1 november 2020.
Zondag 1 november wordt onze Stichting Care Foundation The Gambia voorgesteld in de Ontmoetingskerk in Lelystad. De dienst is vanaf 10.00 uur te volgen via een live stream. Het is de bedoeling om in de komende tijd genoeg geld bij elkaar op te halen om een kippenboerderij te kunnen starten in Jiboro.
Met de opbrengst van de kippen en eieren willen we proberen om het ziekenhuis financieel onafhankelijk te maken. Ook onder de vrienden van de Stichting willen we dit initiatief van harte aanbevelen.
De dienst is ook later nog te bekijken. Zie deze nieuwsbrief.
Met uw/jullie gift hebben we mondkapjes kunnen maken en uitdelen, de nodige informatie hierover kunnen geven en 24 zakken rijst van 50 kilo kunnen uitdelen. Wij willen iedereen hartelijk danken voor de financiële bijdragen.
Persoonlijk voel ik me altijd wat ongemakkelijk als mijn naam genoemd wordt bij het bedanken. Ik zie het als iets dat weinig moeite kost en wat ik zelf erg leuk vind om te doen en niet als iets bijzonders. Met mij zijn er nog heel veel anderen die hetzelfde doen. Maar er is me vanuit Gambia gevraagd om de foto’s en filmpjes op internet en de website te zetten. Vandaar. En dan kom ik bij het volgende punt: er is nog steeds hulp nodig. Nu, volgende week en waarschijnlijk ook volgende maand. Dus giften zijn nog steeds welkom. Ook zijn we op zoek naar nieuwe donateurs. Mensen die een vast bedrag per maand overmaken, zodat we een vaste bron van inkomsten hebben om de kosten van het Health Center en School for disabled children te dekken. Ons benefietfeest van juni is niet doorgegaan en dat merken we. Ik ben een fan van Nelson Mandela, dus hier komt weer een quote: Zolang armoede bestaat, is er geen echte vrijheid.
In Gambia is Corona zich behoorlijk aan het verspreiden. Sinds een paar dagen is het dragen van een mondkapje voor iedereen boven de twee jaar verplicht. Het kost niet veel om een mondkapje te maken. Maar de gezinnen zijn groot. En sinds half maart is het leven in Gambia een stuk zwaarder geworden en heeft niet iedereen de financiële middelen om zijn gezin van een mondkapje te voorzien. Daarom willen we in het skillcenter voor iedere bewoner van Jiboro een mondkapje laten maken. En daarbij de nodige informatie geven hoe te gebruiken.
Het gaat nu even niet over de discussie of mondkapjes nu wel of niet helpen. Het is verplicht in Gambia.
Het materiaal moet gekocht worden en daarvoor vraag ik om jullie steun. Een euro is al voldoende om twee mondkapjes te maken.
Weer terug uit Gambia kan ik, Mirjam Abbes, het volgende melden:
Sinds november hebben we 4 nieuwe leerlingen en voor allemaal hebben we een nieuwe sponsor gevonden. Het is verbazingwekkend hoe snel nieuwe kinderen met behulp van de anderen hun draai vinden. Na enkele weken zie bijna geen achterstand meer.
Satou, Amadou en Famara zitten de in de groep met jongere kinderen. Met behulp van de anderen en de laptop leren ze zo snel mogelijk gebaren zodat we makkelijker met ze kunnen communiceren. Kerim zit bij de groteren en is een goede aanwinst voor de rest van de groep: rustig en heel leergierig. Op deze pagina vindt u informatie over de gesponsorde kinderen.
De bantaba is bijna klaar en we kunnen er al volop gebruik van maken. Het is een fijne plek om in de pauze te zitten: in de schaduw met wat wind. De jongens hadden de bantaba al tot voetbalplek gebombardeerd en baalden dat ze moesten verhuizen met hun bal. Maar sinds kort is er een plek om te voetballen op ons terrein. Dus in de pauze wordt het schooluniform gewisseld voor voetbalshirt.
De sinasappelbomen groeien en er is een start gemaakt met de groentetuin. Samen met de kinderen worden er groentes verbouwd die ze mee mogen nemen naar huis. Een leerzaam en leuk project.
In het skillcentrum is het bed bijna af. Hierna zal er een start gemaakt worden om samen met de jongens een houten speelhuis voor het terrein te maken. Al met al ben ik trots op hoe het eruit ziet.
In de afgelopen weken had ik gasten vanuit Nederland. Die hebben meegeholpen op school. En vanuit mijn school in Nederland hebben we met een donatie rekenmateriaal kunnen kopen: rekenwonderdozen. Eerst moesten we de leraar uitleggen hoe het werkt, maar hij was erg enthousiast. Leuk om met de kids op een wat andere manier bezig te zijn.
Op het heathcenter gaan we verder met de renovatie. Het dak is bijna af. Hopelijk hoeven we in het komende regenseizoen geen bakjes en emmers meer neer te zetten. Er is nog geld over dus we kunnen als het dak af is de volgende stap zetten. Verder ben ik druk bezig om de contacten tussen de verschillende scholen voor dovenonderwijs warm te houden. Dit is zo belangrijk. In maart zullen we een workshop houden voor de leraren van de verschillende scholen in Jiboro, zodat David er ook bij kan zijn.
Hartelijk dank aan iedereen die zich in de laatste periode op de één of andere manier voor ons ingezet heeft.
